Violist/componist/researcher Nicolaas Cottenie mag dan misschien niet de meest klinkende naam uit ons muzikantenwereldje zijn, de man heeft er toch al een behoorlijk parcours op zitten: je kunt hem kennen van het duo Maggid, waarin hij, met accordeonist Jonas De Rave twee platen maakte en heel veel live optrad. Of je zag hem in duo met zijn echtgenote en medevioliste Aline Bauer onder de naam Azind of je was er bij tijdens één van de concerten van ’s mans nieuwe project, waarvan het debuutplaatje dezer dagen verschijnt.

Halva, dat is de naam van het nieuwe Klezmer-orkest van Nicolaas, gevormd door twee violen (hijzelf en vrouwlief Aline Bauer), cello (Eline Duerinck, ons bekend van bij Pascale Platel en Sarah Ferri), klarinet (Georg Brinkmann, een instituut in de muzikale scene van Bonn geregelde gast van de Amsterdan Shtetl Band) , percussie (Robbe Kieckens, bekend van bij Myrddin en vooral van hij het geweldige La Sieste du Dromadaire) en toetsen (de Letse multi-instrumentalist Ilya Shneyveys, hier een beetje bekend van bij Forshpil).
Nicolaas schreef haast alle nummers van de plaat zelf in een emotioneel nogal woelige periode, waarin hij vader werd, een jarenlange vriendschap kapot zag gaan, zijn inwonende oma aan kanker verloor en als klap op de vuurpijl ook nog een academische graad in wiskunde verwierf.

Zoveel dingen zo kort bijeen, dat doet iets met een mens, zo blijkt. In het geval van Cottenie wakkerde het alvast zijn creativiteit aan en hielp het hem in zijn project om muziek te schrijven in traditionele Jiddische dansstijlen zoals de sirba, kolomeyke, freyekhs, sher en terkish en die te koppelen aan een aantal dingen, die hij meenam uit zijn activiteiten als onderzoeker aan de Antwerpse Academie. Met name de noties “consonantie” en “dissonantie, zoals die in de Griekse traditionele muziek en de modale muziek vormgegeven werden en worden, krijgen hun plaats in de nieuwe composities, waarin ook ruimte gegeven wordt aan de sound van traditionele Hongaarse fiddle-orkesten én er is ruimte voor accentjes en invloeden uit klassiek en jazz.

Een hele boterham voorwaar, maar als je de studio ingaat met een verzameling talenten als deze, dan weet je eigenlijk vooraf dat alles op zijn pootjes terecht komt en dat gebeurde hier dus ook. De hele 41 minuten, die de plaat lang is -of kort, voor mijn part, zijn een waar feest voor het oor en het allerleukste aan de plaat is, dat je elke keer je ze opnieuw beluistert, nog nieuwe details en accentjes ontdekt. Dat nogal wat titel verwijzen naar de dansen, is trouwens mooi meegenomen. Nu eens klinkt alles feestelijk en nodigt het uit tot dansen, zoals bij opener “Turns Out it’s a Sher”, die even verderop een broertje krijgt, getiteld “Sher Nomer 0”, zeer zeker het geval is. Tegelijk hoor je daar al een paar van de insteken, die ik hierboven opsomde en hoor je ook dat Nicolaas een heel geschoolde componist is, die wiskunde hoog in het vaandel voert.

Helemaal opwindend wordt het bij “Sirba”, terwijl bij “Doina” de weemoed overheerst. De twee Terkis-nummers (“Tsvey Strunen Terkish” en “A Finny Little Terkish”) illustreren heel fijn de band met de jazz en in de “Freylekhs” schemert nogal wat klassiek door. Heel leuk aan de plaat is ook de afwisseling: nu eens krijgt de klarinet de hoofdrol, dan weer staan de violen in de kijker of, zoals in onze absolute favoriet “Kolomeyke” neemt de cello je op sleeptouw, daarin knap bijgesprongen door accordeon en percussie.

Dat twee van de nummers niet van de hand van Nicolaas zijn, maar door Ilya Shneyveys geschreven werden, valt niet eens op: ze passen perfect in het geheel van een plaat, waar ik nauwelijks genoeg kan van krijgen. Het leukste daaraan is de vaststelling dat de huisgenoten, die eerst wat aarzelend meeluisterden, nu zelf de CD al eens in de speler durven te schuiven. Dat gebeurt niet zo vaak ten huize H. en het is dus een bijzonder goed teken. Ik vermoed dat er de komende weken her en der wel wat concerten van de band komen, naar aanleiding van het verschijnen van de plaat en ik mag ik van harte aanbevelen de kalenders goed in de gaten te houden.

Dani Heyvaert